Hasan Turunç, hasanturunc@gmail.com
nedir bu dayanılmaz azap…
göğsümün kafesine hapsulmuş evren,
omuzlarımda sonsuz gökyüzü,
gözbebeklerimde okyanus damlaları
insanın insana laneti avuçlarımdan damlıyor..
çorak, kurumuş toprak ayak tırnaklarıma saplı
zamanın tutsağı olmuşum,
merhametsiz pençesi nefesimde…
gün uzar yüzyıl olur
cam kırıkları göğsümü deler..
kanayan ruhum,
simli kafeste…
nefessiz…
zamansız…
soluksuzum,
kara rüzgarlar eser kara gözlerinden,
bakışlarin yüreğime kazınmış
gülün kokusunu unuttum
özlemin İbr gē hinnōm Gözyaşı Vadisi…
ne… olur… ne.. olur… sûr’a …birkez… daha… üfle…
Pará, 2012
