Canan Gündüz, canangunduzz@gmail.com
Gülümseyerek oturdu yanıma, muhabbet açacak bir konu arıyordu. Sinsi gülümsememi çaktım, karşımdakiyle dalga geçmek istediğimde olurdu bu, ama bir tek ben hissederdim gülümsediğimi, kimse görmezdi. Elimdeki kitapları gösterdi.
“Ben de Hegel’den, Kant’tan okuyorum” dedi.
“Peçeteye yazsam Dede Efendi’den de okur musunuz?” dedim.
“Anlamadım” dedi.
İneceğim durak geliyordu.
“Boşver” dedim, “bu arada bu kitapları da inmeden önce şu bayana verirseniz sevinirim” dedim elleri dolu ayakta duran kadını işaret ederek.
Ona verdiğim kitapları tutarken bir yandan da söylediklerimi kafasında toparlayıp bir şeyler söylemeye çalışıyordu ama zırvalamaktan öteye varamadı. Hoş, aslında çocuk hoşuma gitmişti. Üstelik ona verdiğim kitaplar da bana aitti. Niye böyle bir şey yaptım, bilemiyorum.
dedadergi.com 